“ახლა, მდიდარი და წარმატებული, გათხოვილი ქალი უნდა ვიყო. ფეხქვეშ დედამიწა ქალამნად არ უნდა მიმაჩნდეს და ზეცა ქუდად, მაგრამ ერთი ემიგრანტი ქალი ვარ, არც შვილი მყავს და არც ქმარი მყოლია.

როგორც ნოდარ დუმბაძე იტყოდა, ჩემი მდგომარეობა სასაცილოა სატირალი რომ არ იყოს” – ასე დაიწყო საუბარი იტალიაში მცხოვრებმა ქართველმა ემიგრანტმა.

"40 წლის ვხდებოდი, როცა უნივერსიტეტში ამერიკიდან ჩემი კოლეგა ჩამოვიდა. ძალიან კარგი სამუშაო ჯგუფი შედგა. როგორც ჩვენი წესია, მუშაობის შემდეგ, ხან რესტორნებში ვპატიჟებდით ჩვენს უცხოელ კოლეგას და ხან სახლებში, ხან რეგიონებში დაგვყავდა. ინგლისური მშობლიური ენასავით ვიცი და მასთან კომუნიკაცია არ გამჭირვებია. მოკლედ, ძალიან კარგად ავეწყვეთ. პროფესიულ საქმიანობაშიც ხშირად მაქებდა და რაღაც დონეზე მეფლირტავებოდა.

სანამ ამერიკაში დაბრუნდებოდა, ცოლობა მთხოვა, გათხოვილი არასოდეს ვყოფილვარ, არც არაოფიციალური ურთიერთობა არავისთან არ მქონია. მოკლედ ქორწინებას დავთანხმდი და სასტუმროში მასთან მივედი. როცა გაიგო, რომ ქალიშვილი ვიყავი გაოცდა. გაკვირვება არ დამალა და გაბრაზებულმა მკითხა, ქალწული რატომ ხარ, ავად ხარო?! ამის გაგონებაზე მე გავოცდი და ძალიან გავბრაზდი, რას ჰქვია ავად ვარ, ეს ჩემი 40 წლის პატიოსნება და თავდაჭერილი ცხოვრება, რომელზეც ყველაზე ბოროტ ენებსაც კი არასოდეს არაფერი უთქვამთ, აუგად როგორ მოიხსენიე-მეთქი, ვსაყვედურობდი.

მერე, მითხრა – ამის გამო ნუ ვიჩხუბებთ და ნუ დავშორდებით. ჩვენ წინ მშვიდი და ბედნიერი პირადი ცხოვრება, უზარმაზარი სამეცნიერო მუშაობდა და კარიერული წინსვლა გველის, ოღონდ ეგ პრობლემა (ქალიშვილობა) როგორმე მოიგვარე და მზად ვარ, ცოლად მოგიყვანოო. სასტუმროდან სასოწარკვეთილი წამოვედი…

ჩემს კოლეგებს, რომლებთანაც ვმეგობრობდი შეხვედრა ვთხოვე. გავუზიარე ჩემი ტკივილი და პასუხად ხანგრძლივი სიცილ-კისკისი მივიღე. ვერ ყოფილა კარგად ეგ შენი ამერიკელი პროფესორი დიმიტრი გელოვანიო, მითხრეს და ამ თემაზე ხუმრობა განაგძეს.

ისე დავიბენი ამ დამამცირებელი და ერთი შეხედვით, მარტივად მოსაგვარებელი “პრობლემით”, რომ ქირურგთან ვიზიტი და საქალწულე აპკის გაჭრა ვერ მოვიფიქრე. ამის გამო, მე გაუთხოვარი დავრჩი, ის კი შტატებს დაუბრუნდა.

ამასობაში, 45 წლის გავხდი. უკვე 2 წელია იტალიაში ვცხოვრობ. ჩემი ხელფასით მოხუც მშობლებს კარგად ვერ ვარჩენდი, ამიტომ უნივერსიტეტი დავტოვე და ბადანტე გავხდი, ეს მომვლელს ნიშნავს.

ერთი შეხედვით, ეს კურიოზია, მაგრამ მეორე მხრივ, მთელი ჩემი ცხოვრება და თვალსაწიერი, საზოგადოებრივი ნორმების დაცვის აუცილებლობა და წესიერება, რომლითაც მთელი ცხოვრება ვიცხოვრე, გამიცამტვერდა. ძალიან რთულია მენტალური განსხვავებები და ორ ცივილიზაციასა და კულტურას შორის ჭყლეტა, გახლეჩა.

ჩემი ამერიკელი აწ უკვე ყოფილი საქმროსიც მესმის, მისთვის ავადმყოფობაა ფიზიოლოგიურ მოთხოვნილებებზე უარის თქმა, მაგრამ აღარ მესმის ჩვენი საზოგადოების დაწესებული მკაცრი ჩარჩოების, რომელსაც ცხოვრება შევწირე, მარტო დავრჩი და უცხო მიწაზე მომვლელად ვიქეცი.

არა და, ახლა, ამერიკაში, ერთ-ერთ წამყვან უნივერსიტეტში მეცნიერად უნდა მემუშავა, ძალიან მაღალი ანაზღაურებით და სტაბილური ცხოვრებით, თანაც ქმართან ერთად. იქნებ დედაც გავმხდარიყავი, ვინ იცის…” – ამბობს ხათუნა.