თინა ნაც­ვლიშ­ვი­ლი, მუ­სი­კო­ლო­გი და სიმ­ღე­რე­ბის ტექ­სტე­ბის ავ­ტო­რი:

- თე­მურ წიკ­ლა­უ­რი ძმად მყავ­და მი­ღე­ბუ­ლი. ეს არ იყო უბ­რა­ლო მე­გობ­რო­ბა, ოჯა­ხე­ბით ვი­ყა­ვით და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ლილი ზღვა­უ­რი, თე­მუ­რის მე­უღ­ლე, "ივე­რი­ის" მერე რო­მან­სე­ბით იყო გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და მისი აკომ­პა­ნი­ა­ტო­რი გახ­ლდით, ამი­ტომ ხში­რად მივ­დი­ო­დი მათ­თან სა­რე­პე­ტი­ცი­ოდ. თე­მუ­რი დაგ­ვიჯ­დე­ბო­და და გვის­მენ­და. გვა­ცი­ნებ­და, ხუმ­რობ­და...

სა­ში­ნე­ლი, ბნე­ლი 90-ია­ნე­ბის პე­რი­ოდ­ში ჩემს ოჯახს სე­რი­ო­ზუ­ლი პრობ­ლე­მა და­უდ­გა - ჩემი მე­უღ­ლის მძი­მე ავად­მყო­ფო­ბა. ყო­ველ­დღი­უ­რად ვგრძნობ­დი თე­მუ­რის გვერ­დში დგო­მას, მის თა­ნაგ­რძნო­ბას... ერთხელ ბო­რის შხი­ან­მა და­მი­ბა­რა, საქ­მე გა­მო­გიჩ­ნდა და სას­წრა­ფოდ მო­დიო. იქ თე­მუ­რი დამ­ხვდა და მი­თხრა: შეგ­ვიკ­ვე­თეს ბა­თუმ­ზე სიმ­ღე­რა და ტექ­სტი მა­ინ­ცდა­მა­ინც შენი უნ­და­თო. არ გამ­კვირ­ვე­ბია, რად­გან თით­ქმის 20 წლის მან­ძილ­ზე ბო­რი­სის სიმ­ღე­რე­ბის ტექ­სტებს მე ვწერ­დი. გა­ვე­დი გვერ­დით ოთახ­ში და დავ­წე­რე. გა­და­ვე­ცი ტექ­სტი შხი­ანს, რომ მუ­სი­კა შე­ექ­მნა და წა­მოს­ვლას რომ ვა­პი­რებ­დი, თე­მუ­რი წა­მოხ­ტა: უიი, სულ და­მა­ვი­წყდა, ეს ჰო­ნო­რა­რი შენ­თან გა­მო­მა­ტა­ნე­სო... გა­და­ვი­რიე, რო­გორ-მეთ­ქი, მაგ­რამ და­მამ­შვი­და, აბა, ამის­თვის ცალ­კე ხომ არ ჩა­მოვ­ლე­ნო?!

გა­ვი­და წლე­ბი, მე და ბო­რი­სი შევ­ხვდით, ვსა­უბ­რობ­დით და უცებ ის სიმ­ღე­რა გა­მახ­სენ­და. ვთხო­ვე, მო­ეს­მე­ნი­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ სი­ცი­ლით მოკ­ვდა: რა სიმ­ღე­რა, რის სიმ­ღე­რა? დახ­მა­რე­ბა უნ­დო­და, შენი მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, იცო­და, რომ თავ­ზე დაგ­ვამ­ხობ­დი და ასე შე­მო­გა­პა­რე­თო...

...მახ­სენ­დე­ბა, მძი­მე ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ სახ­ლში რომ გა­მო­მიყ­ვა­ნეს, თე­მუ­რი და ლილი მო­ვიდ­ნენ სა­ნა­ხა­ვად. არ ელო­და, ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩემს ნახ­ვას და უცებ მე­უბ­ნე­ბა: რა გა­ვა­კე­თო, რომ ხა­სი­ათ­ზე მო­გიყ­ვა­ნო, თუ გინ­და, გი­ცეკ­ვებ! - და ამ­ხე­ლა კაც­მა ბუქ­ნა­ო­ბა და­ი­წყო...

ერთი ამ­ბა­ვი კი მარ­თლა სა­ოც­რე­ბა იყო: 2 წლის წინ, ოქ­ტომ­ბერ­ში, ჩემი გარ­დაც­ვლი­ლი გო­გო­ნა და თე­მუ­რის გი­ორ­გი და­მე­სიზ­მრნენ, შუ­ამ­თის მო­ნას­ტრის ეზო­ში იდ­გნენ. მა­რი­ამ­მა მთხო­ვა - ბრინ­ჯი, ვაშ­ლი და შა­ქა­რი ამო­ი­ტა­ნეთ დე­და­ო­ებ­თა­ნო. გა­ვა­ხი­ლე თვა­ლე­ბი, ვერ ვი­ჯე­რებ­დი, ის სიზ­მა­რი იყო თუ არა. ლი­ლის­თან დავ­რე­კე, თე­მუ­რი ბა­თუმ­ში იყო, რომ გა­ი­გო, მა­შინ­ვე წა­მო­ვი­და. მე­ო­რე დღეს­ვე სა­ბარ­გუ­ლი დავ­ტვირ­თეთ და წა­ვე­დით. თბი­ლისს რომ გავ­ცდით, ისე­თი ნის­ლი იყო, რომ თე­მურ­მა და­ა­პი­რა არა გომ­ბო­რის მხრი­დან, არა­მედ გურ­ჯა­ან­ზე მო­ევ­ლო, მაგ­რამ მერე თქვა, უფა­ლი გვცდის ალ­ბა­თო. გომ­ბო­რის უღელ­ტე­ხილ­ზე ავე­დით თუ არა, სა­ოც­რე­ბა მოხ­და, გაქ­რა ნის­ლი და მოწ­მენ­დილ ცაზე მზემ გა­მო­ი­ხე­და. თე­მურ­მა პირ­ჯვა­რი გა­და­ი­წე­რა - უფალ­მა გვის­მი­ნაო.

კარ­გა ხანს ვის­ხე­დით მო­ნას­ტრის ეზო­ში, ვსა­უბ­რობ­დით. მერე ჩუ­მად მკი­თხა: სიზ­მარ­ში რომ ნახე, სად იჯდა ჩემი ბი­ჭიო? ვუჩ­ვე­ნე ის ად­გი­ლი, ნან­გრე­ვი­ვით რომ იყო. მერე მი­ვი­და და ცოტა ხანს და­ფიქ­რე­ბუ­ლი დას­ცქე­რო­და იმ ნან­გრევს... ახლა კი წავა თა­ვის უდ­რო­ოდ წა­სულ ვაჟ­თან და ჩა­ე­ხუ­ტე­ბა... თე­მურ წიკ­ლა­ურ­მა ჩემს გულ­ში უდი­დე­სი ჭრი­ლო­ბა და­ტო­ვა, რო­მელ­საც ვე­რა­სო­დეს მო­ვი­შუ­შებ...